Vorst van de ballingschap

zee nee, die benne besteld. Toen zeeë zullie, dan geevie maar tien minder an dat rijke tuig. Nee, zee ik, ze benne besteld en azze jullie eiere wille, mot je ze ook maar kope. Toen zeie zullie wach effe, snotmeid, we pikke ze. En ze gapte een ei en ik begos te schoppe en toe . . .”

Opeens moet zij weer heftig snikken om het ervaren leed. Rietborn wenkt een van zijn mensen, fluistert hem wat in het oor en zegt dan tegen de kinderen: „Kom mee naar binnen, dat is zo geen gezicht.”

Schichtig en bedeesd gingen zij de hardstenen stoep op en verdwenen in de brede marmeren gang. Een knecht kwam naar buiten met emmers water en bezems. Hij schrobde het eierstruif de Nieuwe Haven in; de pantalon was reeds voorgegaan door een machtige armzwaai en de knecht had gegrijnsd met een diepe bevrediging.

De oude mevrouw Rietborn en haar meisjes wasten en verzorgden de kinderen, vroeg of zij wat wilden eten en drinken. Zij weigerden, en de tabakskoopman zegde zachtjes tegen zijn vrouw dat zij dit deden omdat hun godsdienst het verbood. Zij knikte bedachtzaam en gaf ieder een zilveren gulden. Toen zij kalm waren geworden, nam de tabakskoopman hen bij de hand en zei dat hij hen ging thuisbrengen.

En zo ziet de Buurt de rijke tabakskoopman Rietborn met de kinderen van Rachel Houtkruier en Elia van Zuiden. En hun felle woede zakt opeens en wordt een sentimentele vertedering, zodat zij tegen elkander zeggen: „Een fijne goj... bij m’n leven. Als alle gojim zó waren in de wereld . . . ach, wat een geneidem, wat een paradijs zoue we dan gehad hebbe gehad . . . laat me niet denke .. . laat me vergete . ..!”

En sindsdien zijn David en Lea vriend en vriendin. Hij kan soms lang kijken naar haar donkerbruine ogen, die een fel contrast zijn tot haar blonde haren.

Dan zegt zij: „Wat kijk ie?”

„Je ben zo mooi, Lea.”

„Mot je daarom naar me kijke?”

41