Vorst van de ballingschap

„Wat weg jullie? Wou je ook zo op je verdommenis hebbe, as dat jodejong?”

De forse oude heer grijpt hem bij de borst, schudt hem dooreen. De geschrokken diender wil om assistentie fluiten, want hij speurt een gevaarlijke situatie. Met zijn vrije hand gebiedt de oude heer het na te laten. Tegen de sleper, die hij stevig bij de kiel vasthoudt, zegt hij: „Wie breng je mee? En vertel me d’r eens, bij welke dominee ga je zondags ter kerke? Schaam jij je niet in deze tijd zo over joden te spreken? Wat hebben ze jou gedaan?”

„Niks,” mompelt de ontstelde sleper.

„Schaam je dan dubbel. Ik wil je niet in je brood bedreigen en je zeggen, dat je voor mijn firma niet meer behoeft te slepen. Maar er zou een moment kunnen komen, dat ik de Stem des Heren niet zou horen.”

Hij laat de man los, die nu zijn muts afneemt.

„Me benne niet zo kwaad, meheer,” zegt hij kleintjes.

„Dat weet ik. Maar toon het. En pas voortaan op; het plezier om te sarren kan gauw omslaan in erger dingen. Zelfs in doodslag.”

„Nou, nou, meheer . .. ken het nie wa minder?”

„Als je naar de stal terugrijdt, denk dan rustig na over mijn woorden, sleper. Je zult me dan begrijpen.”

Toen liet hij hem staan en ging naar de kinderen. „Wie ben je?” vraagt hij aan David.

„David Houtkruier, en ik kwam de broek brengen . .. van Vieyra.”

„Die daar?” wees de tabakker.

David knikt, snikt opeens weer heftig want hij beseft thans de consequenties van zijn ridderlijkheid.

„En jij?” vraagt hij aan het meisje.

„Ik ben Lea van Zuiden en kwam met de eieren voor mevrouw.”

„En waarom gingen jullie vechten?”

„Ze wilde eiere van me. Ze zeie ‘we motte tien eiere’. Ik

40