Vorst van de ballingschap

zich alleen nog bezighouden met ontwerpen, knippen en afpassen.

En zo mijmerend en fantaserend komt zij bij mevrouw Bel-monte. Als zij op haar knieën ligt om de zoom van de rok in te spelden, is er opeens rumoer op de gang. Zij wil opstaan, maar mevrouw beduidt haar met een handbeweging dat zij moet voortgaan. Jolanthe verliest niets van haar beheersing en statigheid totdat de deur wordt opengeworpen en Manuel binnenstuift. Een paar dagen vroeger dan verwacht, door een voorspoedige vaart. Zij doet een paar passen naar hem toe, de handen van opwinding tegen de wangen gedrukt. En als de lange, slanke, donkere Manuel lachend zijn moeder omarmt, kijkt hij over haar schouder. En hij ziet Rachel Houtkruier, die nog steeds geknield ligt met al haar frisse, eerlijke vrolijkheid, kijkend en glimlachend naar dit tafereel van een gelukkige moeder en zoon. En Manuel wordt diep in het hart getroffen, zodat de manier waarop hij naar haar kijkt, haar doet schrikken en blozen en de ogen neerslaan. Als hij de kamer heeft verlaten helpt Rachel haar vlug met het aankleden en Jolan-the vergeet Rachel te groeten, als zij opgewonden naar beneden gaat.

In die dagen, mei 1826, leert David de kleine Lea van Zuiden kennen. Op een dag loopt hij op de Nieuwe Haven. Over zijn arm draagt hij een zwarte doek en daarin gewikkeld is een nieuwe pantalon, die hij brengen moet bij de grote tabakkoper Rietborn. Even voor het huis is er rumoer van een troep jongens en een meisje. Een tenger kind staat tegen de pui gedrukt, houdt met beide handjes een hengselmand met eieren vast en schopt, zover het mogelijk is, links en rechts naar haar belagers. Zij schelden haar uit om haar godsdienst en proberen eieren te graaien uit haar mandje. Driemaal scheen het gelukt te zijn, dat was te zien aan twee vuile, gele vlekken tegen de pui en een op haar japonnetje.

David kijkt even toe, onthutst. Dan pakt hem opeens de

38