Vorst van de ballingschap

vermogen. Dat is haar trots, dit kapitaal, dat stamt uit de vijftiende eeuw, toen haar voorouders als marranen uit Portugal vluchtten en zich te Antwerpen vestigden. Met baren goud en juwelen; met grote verbindingen in alle landen. En haar meisjesnaam Jolanthe Lopez de Vega, wat is zij daarop trots. Een grote naam onder de Portugese joden in Europa en Zuid-Ame-rika.

De voorbereidingen van het feest vullen haar dagen, te meer ook omdat Ignaz weer eens thuis is en blijft om zijn zoon te ontvangen.

Ignaz is veeleisend en wil bediend worden als een grand-seigneur; de geduldige Jolanthe geeft geen kamp. Het is eens gebeurd, dat hij plotseling, tegen middernacht, een uitgebreid souper met muziek wilde hebben. Zij knipperde zelfs niet met de ogen, gaf rustig haar bevelen en zond haar rijtuigen uit om musici te gaan halen. En men gehoorzaamde altijd, want het goud van het huis Belmonte was ruim en goed en Jolanthe was er niet zuinig mee voor zulke dingen. Het grote doel hield zij immers vast in ’t oog, de vermogens van Beimonte en Lopez de Vega zouden te zamen blijven, al had dit streven reeds haar levensgeluk gekost.

Jolanthe heeft een avondjapon besteld bij Rachel Houtkruier en op een meidag komt zij om te passen. De grote spanen doos hangt aan haar arm, haar stroluifelhoedje staat iets naar achter en haar dikke, zwarte krullen zijn de verleidelijke omlijsting van haar frisse gezichtje. Zij deint plezierig in haar crinoline, zodat haar kleine, platte, zwarte schoenen te zien zijn, het kanten randje van de lange pantalonpijpjes en de witte kousen. Zij denkt aan haar kinderen en de opdrachten, die nu rijkelijk blijven komen; en aan de gouden tientjes, die zij reeds heeft gespaard en verstopt onder een losse tegel in haar keuken. Nog een jaar, denkt zij, dan zal ze verhuizen van de rumoerige smalle zijstraat naar een groot huis, hier ergens bij de havens, weg van de ruziënde, bedillerige, bemoeizieke buren. Zij zal dan wat naaistertjes in dienst nemen voor het routinewerk en

37