Vorst van de ballingschap

tenis met David. Zij kreeg veel werk van mevrouw Belmonte en haar vriendinnen, zodat zij niet meer behoefde te gaan helpen in de keukens. En aldoende ontplooide het talent van Rachel Houtkruier en zij werd een smaakvolle costumière. Zij ging zelf nu ook beter en chiquer gekleed en dit accentueerde deze zeer knappe vrouw met haar donkere, glanzende ogen en haar gave, frisse huid.

Tussen de onttroonde Sheintje en Lebber Vijg bleef het een guerrilla. Iedere donderdag, de visdag van de Buurt, kwam zij de winkel op bevel van Brammie. Iedereen in de Buurt had van hem de waarschuwing gekregen zijn vis te kopen bij Jacob Haagman, met bedreiging van maatregelen die nooit werden gepreciseerd en waarover Brammie ook niet verder had nagedacht.

Sheintje gooide dan met een misprijzend gezicht de vissen om en om en zei: „Lebber, je verkoopt niks as puf. Geen recht-schape stuk is er tegenwoordig in je winkel.”

„Daarom ben ik iedere donderdagavond los, Sheintje, omdat ik niks as stinkvis verkoop. Daarom alleen. Ga jij nou maar kope op de markt, misschien ja hebbe ze daar zalm die bij je tong past, misschien nee!”

„Zeker zal ik dat doen, Lebber Vijg, zeker. Want diaro stane ze niemand naar ’t leve, niet met klompe en niet met messe. En ... ze hebbe daar vis! In plaats van allenig maar stank, zoas bij jou.”

En zij ging dan zo door, totdat Jacob Haagman allengs zenuwachtiger werd en hij dreigend zijn vismes in zijn hand liet spelen. Dan maakte Sheintje dat zij de winkel uitkwam en zegde bij de deur steevast: „Ah boeh, ’n lebber .. . ’n vijg .. . iesteriesman had je motte worde!”

Dat was wel het ergste dat zij Jacob kon aandoen. Hem vergelijken met de mannen van de reinigingsdienst, die eens per week de privaattonnen kwamen ophalen met hun somber geroep 'ies d’r ies?’ Dan rukte Jacob Haagman met kracht aan zijn bakkebaarden, trok zijn hoofd tussen de schouders en

35