Vorst van de ballingschap

hoofdrol in zich opkomen. Als een vurig en overmeesterend likeur bedwelmt het haar wezen en voor korte tijd liggen de dictatuur en de helse leiding over een geladen menigte in haar handen. En even, slechts even, deinst Sheintje Rosenfeld terug voor zichzelf.

Als een godin der wrake staat Sheintje in de winkel van Lebber Vijg. En eist genoegdoening voor David, voor Rachel, voor het getto en voor zichzelf.

„Als Titus ben ie over dit kind gevallen. Nebbisj, een kind van tien jaar. Kèn je wel?”

„Voor geen duizend gulden zou ik over jou vallen, Sheintje.”

„Hou ie ontiege taal, jij . . . dat durft een fatsoenlijke vrouw nog aan te rande met z’n mond . . . maar ik zeg je, Lebber Vijg, hoor toe, hoor goed toe! ... in deze wijk van de jidden zal je geen brood meer ete. Geen vis zulle we meer van je kope . . ., verrotte en verstinke zal iedere dag je aanvoer. Geweldenaar!”

„D’r uit!” brult Jacob Haagman.

Zijn drift kom weer boven, die tomeloze drift, die hem al zoveel moeilijkheden heeft bezorgd. Hij grijpt een groot vis-mes en zwaait ermee in het rond. En ondanks haar corpulentie is Sheintje in een oogwenk buiten en trekt de winkeldeur dicht, waarvan het belletje onschuldig rinkelt in de dreigende atmosfeer. Het mes schampt tegen de deurpost, dan volgen vissen van velerlei soort, de kuitjes en de levertjes; de koperen weegschalen met de gewichten denderen op de vloer, slaan scherven uit de marmeren plavuizen. En dan volgen de bunnen en de toonbanklade met het zilver- en kopergeld, dat als een rijke confetti over de chaos wordt gestrooid. Gespannen staat de Buurt voor de winkel, wachtend op het moment, dat de ruiten van de uitgebouwde etalages op straat zullen kletteren.

En opeens is daar Abraham Lezer.

In reiskleding van uitheemse snit; een lage cilinderhoed op het hoofd; in een lange reisjas met pelerine, zijn stevige benen in een nauwsluitende pantalon met hakkebanden. Hij duwt de nu krijsende mannen en vrouwen opzij, ook Sheintje, die

32