Vorst van de ballingschap

vis niet schoongemaakt ontvangen; dat moet bij haar in de keuken gebeuren. Schoongemaakte vis kan zij immers niet weigeren, al zou de kwaliteit haar niet aanstaan. Het juk drukt zwaar op de tengere schouders en het doet pijn. David treuzelt wat en Lebber Vijg vloekt opeens heftig en werpt driftig een klomp naar David. De jongen schrikt van de bonk tegen zijn borst, begin te huilen en wil bun en emmer en juk op de grond smijten.

„Verga uit m’n oge, nietsnut. . . uitvreter!” schreeuwt Lebber Vijg, „wacht maar . . . geen cent. . . éne makoh heb ik nog niet gehad of d’r is weer een nieuwe... jij. Geen cent krijg je vrijdag, geld toe mot je brenge ... jij. . . jij, zoon van een temeije!”

Snikkend loopt David naar de Wijnhaven. Wanneer hij de zware klopper op de deur laat bonzen, wordt hij opeens rustig en bedeesd. De oude huisknecht, die opent, houdt het standje terug dat hij had willen geven, nu hij dit behuilde kindergezicht ziet. Daarom zegt hij slechts: „Beste jongen, weet je niet meer waar de keukeningang is?”

En hij brengt David, die nu weer geheel in de war is, naar de keukeningang om de hoek, op de Bierhaven.

Mevrouw Belmonte komt. Zij keurt de vis en kijkt terloops naar het doodstille jongetje, dat met groot ontzag naar haar statigheid opkijkt. Zij zegt: „Je kunt ze schoonmaken, jongen. Als je klaar bent, zal Sarah je koffie met koek geven. En zeg tegen Jacob Haagman dat hij z’n geld komt halen, want ik wil niet dat hij rekeningen maakt. Ik kan dat zo niet in het oog houden.”

Dan gaat zij, maar bij de deur van de grote, lichte keuken keert zij zich nog even half om en kijkt naar dit knappe joodse kind, dat nu op zijn knieën ligt voor zijn houten plank. En tobt met zijn mes en de schol, omdat het z’n ogen weer gesloten had. Nauwelijks echter is zij in de marmeren gang, of zij hoort Sarah gillen. Snel loopt zij terug, pakt haar wijde rokken te zamen om vlug de twee treden naar de keukenafdeling af

30