Vorst van de ballingschap

koets genomen naar Den Haag. Zo maar in haar dunne japonnetje, alleen met een omslagdoek van shantoengzij en haar karbies. Het hinderde nou wel niks in dit hete juliwcer, maar hoe kan men, halfgekleed met de diligence! En ’s middags was Semmie Pieper gekomen en had haar valiezen gehaald om deze naar het Delftse bootje te brengen. Hoor toe! Brammie had ze ingepakt! Brammie had vrouwenondergoed ingepakt! . . . hoor toe... hemden en broeken ... Het vergaan van de wereld! En Brammie had z’n zaak gesloten en was ook weggegaan in z’n sjabbespak. In een rijtuig en met een hoop koffers, alsof tie emigreren ging. En de koetsier, die brutale vlerk, had niet willen zeggen waarheen hij Brammie had gereden. Vraag ik . . . vraag ik, wat er geheim is, waarom de Buurt niks mag weten. Hoor toe . . . om d’r in te blijve!! De Buurt mag niks wete, de Buurt, die al twintig jaren meeleeft en getuige is!

En de vrouwen schudden almaar het hoofd. En vragen vele dingen die Sheintie niet kdn weten en tóch beantwoordt. En Sheintje eet en drinkt maar, hier koffie met boterkoek en daar soep; ginder vet soepvlees op een snee gallebrood met een schijf ingelegde citroen.

En inderdaad, toen het avond was geworden, ja, toen was Sheintje geheel uitgepraat en erg misselijk.

Maar bij Rachel Houtkruier was zij niet gegaan. Zij heeft wel onder aan de trap geroepen: „Rachel ben je bove? Ik mot je wat vertelle!”

„Waag het niet boven te komen, Sheintje, waag het niet!!”

En Rachel heeft David bij zich geroepen, want Brammie had hem naar huis gestuurd.

„David, moeder zal een andere baas voor je zoeken. Je leerde toch niks.”

„Ja, moeder. Maar ik heb wel geleerd, al was het dan niet over lompen. Brammie was goed voor me. En Sien ook, waarom is dit nou⁵”

„Later zal ik het je wel eens vertellen. Morgen gaan we naar Lebber Vijg.”

28