Vorst van de ballingschap

woorden, die je zo juist sprak ‘Abraham Lezer begeert je als vrouw’.”

„Je speelde, Rachel.”

..Nee, Abraham Lezer. Dit is een ongeschreven wet van Israël en Judea. En jij vergat die, jij, het middelpunt van deze kille.”

Zij keert zich om en loopt naar het daglicht van het deurgat. Haar wangen zijn diep gekleurd van opwinding en haar ogen zijn vochtig. En zo loopt zij op tegen Josina van Cleeff, die binnenstapt met haar mandje, om te vragen wat Abraham graag zou willen eten bij het avondbrood. Bliksemsnel kijken de vrouwen elkander aan.

,,Ai, Rachel, zo vroeg aan de wandel? Of is David ziek?”

„David is gezond,” interrumpeert Abraham, „hij is een boodschap gaan doen.”

„Even een boodschap. Wat jammer, dat hij er juist niet is, als z’n moeder op bezoek komt om hem te zien werken. Wat een jammer voor dat goede kind.”

„Dag, Josina, dag . . . Brammie.”

Rachel stapt vlug het pakhuis uit, kijkt dan angstig links en rechts in de Straat, maar niemand let op haar; bij uitzondering.

„Rachel Houtkruier hier in het pakhuis? Waarom dat. Brammie? Waarom niet boven bij mij in de kamer? Netjes, zodat ik haar onthalen kan?” begint Josina.

„Waarom niet hier, Josina van Cleeff? Waarom moet zij haar particuliere zaken voor jouw forum bespreken? Waarom moet ze de ongevraagde raad ontvangen van jou en via jou van de hele qehiloh? Is dit ontmantelde getto een commune?”

„Is dit pakhuis een bordeel. Abraham Lezer?”

Haar blauwe ogen vonken; zij is bleek van ingehouden drift en zij schudt het hoofd zo heftig, dat de pijpekrullen slingerend dansen.

„Josina, zwijg. Hoe durf je zo een woord in je mond te

26