Vorst van de ballingschap

wekkend en je begint de mens te doorzien. Misschien dat ik toch nog met je trouw, misschien. Ik ga nu voor Semmie Pieper, die door de dienders is gehaald.”

„Doe je best, Brammie,” zegt ze mild.

„Je hart groeit nog steeds, Josina. Onrustbarend, onrustbarend voor mijn weerstand tegen de huwelijksstaat.”

Hij duwt zacht tegen haar kin, zodat zij naar hem moet opkijken. Twee tranen flonkeren in haar blauwe ogen. Tranen van vernedering, geduld en verlangen.

Zijn ogen tasten haar gezichtje af, dat mooi is en gaaf, omlijst door kastanjebruin haar, dat in dikke krullen langs de wangen hangt en in een zware rol is opgekamd tegen het achterhoofd. Hij ziet haar blanke hals... en verder kijkt hij niet, want hij ziet de verwachting groeien en gloeien in haar ogen. De verwachting dat hij haar bekoorlijke vrouwelijkheid zal zien.

„Eens zul je winnen, Josina van Cleeff. Lees wat er geschreven staat over Abisag, de sunamietische.”

„Ik zal dan geen jónge maagd meer zijn, Abraham Lezer. En ik zou een zeer oud man niet willen warmen.”

„En als het beddelaken nu van gouddoek was, Josina?”

„Ook dan niet. Zou jij, min, je kunnen voorstellen, dat die jonge maagd het gouden beddelaken én die zeer oude man zou willen bespuwen? Van walging bespuwen, Abraham Lezer?” „Zeer mooi gezegd, Sien. Het drama van de oude voddenkoopman en de jonge maagd, een stuk voor de komedie. Ik ga nu.”

Toen stond hij midden in de drukke Straat, keek naar de lucht en keerde zich naar links. Voor de huisdeuren stonden mannen en uit de vensters hingen vrouwen; de ambachtslieden kwamen uit hun kleine werkplaatsen om Brammie Koperentuit te zien in z’n sabbatkostuum. En het was opmerkelijk stil in de Straat, toen hij voorbijging.

Want Abraham Lezer ging uit om Recht!

21