Vorst van de ballingschap

wete, Semmie Pieper, daarvoor krijg ie een jaar.’ Aggenebbisj, Semmie in het groot-bajes en z’n vrouw met de kinderen zonder een stuiver in huis. Want z’n daggeld had ie ook nog niet gebeurd.”

„God is groot, Sheintje. Wat een taak heeft Hij je toegedacht. Wat een taak.”

„Wat bedoel je, Brammie, spreek dat men je begrijpt.”

„Goed, goed, Sheintje. Je zult nu je kous openmaken en van je spaargeld geven aan de vrouw van Semmie Pieper, zodat ze vooruit kunnen tot Semmie terugkomt.”

„Ik?”

„Waarom jij niet? Waarom altijd Abraham Lezer?”

„Een verschil! Het geld van Brammie of de armoe van Sheintje!”

„Zwijg. Rijke Sheintje. Sheintje die een daalder uitleent, per week. En na de sjabbes de daalders terughaalt met vier stuivers rente. En zondagsmorgens die zelfde daalders weer uitleent tot na de sjabbes. Met vier stuivers rente.”

„Brammie, je lastert. Ik klaag je an.”

„Doe dat, Sheintje. Misschien ja zegt de rechter dat die arme schlemielen het geld mogen houden omdat jij woekert. Denk eraan, God heeft je in de gaten en Hij schrijft iedere sjabbesavond aan je rekening. Wat wil je dat ik voor Semmie Pieper doe?”

„Ga naar de dienders, Brammie. Ga naar de opperrabbijn en naar de parnassijns, ga naar de burgemeester of naar de minister, maar haal Semmie terug vóór sjabbes.”

„Meer niet, Sheintje? Ga naar huis en maak de hele buurt niet mesjogge met je gejammer. Gaan jullie allemaal naar huis.”

Hij staat op. Zijn forse gestalte domineert en men kijkt vol ontzag naar hem op.

„Ga naar huis. Direct en allemaal,” beveelt hij nogmaals streng. En men gaat.

„David Houtkruier, wat is een*méns? Zo zit hij met menoe-goh, doet zaken en rookt daarbij zijn pijp of er komt een ver-

19