Vorst van de ballingschap

sens. Luiheid om niet te willen denken. Zeg dat nooit, David . . . tja . . . denk altijd door tot aan het einde.”

„Ja, Brammie.”

Uit de verte komt een groepje mensen opgewonden aanlopen; er zijn enkele vrouwen bij. Abraham neemt zijn pijp uit de mond en vraagt: ,,Oi, wat een spektakel in zo’n hitte?”

Het groepje houdt voor hem stil en men zwijgt. Hij vervolgt: „Volk van Nineveh, was ies?”

Sheintje Rosenfeld stapt naar voren, legt haar dikke handen tegen haar wangen en schudt voortdurend het hoofd. Maar zegt nog niets.

„Nou, Sheintje, heb je kiespijn? Of schud je je verstand bij elkaar?”.

„Brammie, Brammie maak geen gein! Maak geen gein als een mens ongelukkig is.”

„Hoe kan Sheintje ongelukkig zijn? Sheintje Rosenfeld, die ’s morgens koffie drinkt bij Jachetje Sternfeld, ’s middags soep eet bij Rachel Houtkruier en daarna thee drinkt bij Saartje van Bienen? Die voor het avondbrood mijn pekelvlees opeet bij mijn Josina in de keuken? En die ’s avonds naar de Italiaanse opera gaat met de kaartjes van Moos Ziekenoppasser?”

„Zwijg stil, Brammie, weet je veel! Gun je me niks?”

„Ik gun je alles, Sheintje, alles!”

Hij glimlachte sardonisch bij het woord 'alles’.

„Brammie, ik begrijp je niet.”

„Goddank, Sheintje. Als je me begreep, kreeg ik misschien een hoop last. Zeg me nou, waarom je voortdurend je wangen vastgrijpt. Willen die ook voor je vluchten?”

„Ze hebbe Semmie Pieper gehaald, de dienders,” barst zij los. „Dat zullen de dienders niet als spelletje hebben gedaan, Sheintje. Hoeveel heeft ie weer gestolen?”

„Niks heeft ie gestole, helemaal niks. Geteisem van de Dijk heeft een baal laken van zijn kruiwagen gepikt. Een baal van Davidson. En nou zegge de dienders ‘daar zal je wel meer van

18