Vorst van de ballingschap

De hoofdagenten trekken hun sabels, de agenten hun hartsvangers. De commissaris gaat naar boven, vlak bij joelende jongens en meiden. Hij kijkt grimmig, want dit is een nieuwe ervaring in zijn lange ambtelijke loopbaan; maar hij zal de orde herstellen, al zou dat hem het leven kosten.

En dan, als de menigte tot het uiterste is geladen, op de seconde dat een orde tot chaos wordt, komt er deining in de achterste rijen. Men wijkt. Er vormt zich een smal pad naar de ruimte voor het huis. En langs dit pad komt langzaam een aartsvader. Met een lange, witte baard aan een trillende vooruitgestoken kin, met verre, grijze ogen onder borstelige, witte wenkbrauwen. Met gebogen rug en een stok in de hand, die tikt op de keien.

Jonas, de bijbel venter.

Het is stil geworden, een geladen sfeer is om Jonas van Gogh, die voor Benaja staat en vraagt: „Wie ben je?”

Benaja heeft naar hem gekeken als naar een droomverschijning, zegt aarzelend: „Dat raakt u niet.”

„Mij raakt het lot van een Bar Jisro’eil. Leg je wapens neer.” „Nooit... oude man. Dit volk zoekt mijn bloed. Slechts als lijk wil ik vertrapt worden.”

„Wat heb je gedaan?”

„Ik heb een van hun vrouwen verwond.”

„Dat is ernstig. Ieder volk eist wraak, als een van zijn vrouwen door een vreemdeling wordt verwond. Luister naar hetgeen geschreven staat, mijn zoon.”

„Mijn zoon . . .?” Het gezicht van Benaja vertrekt tot een grimas, er komen tranen in z’n ogen en hij herhaalt: „Mijn zoon?”

„Luister naar een Oudste van Israël. Hij kwam af van Jeruzalem en was omgord. En hij was te midden van de Filistijnen en was alleen. En al het volk van Gaza stond rond hem, en zij hoonden hem en zij joelden. En eisten zijn bloed. En hij was eenzaam te midden van de Filistijnen. En de Hebreeër zei-de: ‘Laat mij toch in vrede gaan’. Maar zij verhardden zich en

196