Vorst van de ballingschap

Dan bonken de politiemannen met hun schouders tegen de deur om haar open te breken. Mannen komen te hulp met een wagenboom, keien worden losgewerkt, kielen gaan uit en de dolkheften worden zichtbaar boven de broekriemen . . .

Een raam wordt opengeschoven. Benaja Stibbe bukt uit het venster en vuurt met een pistool in de straat. De dienders stuiven verschrikt uiteen, zij zijn slechts gewapend met hardhouten stokken en hartsvangers, want de havenstad is meer gewend aan messevechters dan aan pistoolschutters.

Er is ruimte voor het huis gekomen. Men wacht op een leider. Men wacht op mijnheer de commissaris.

De commissaris komt. Met nog meer dienders in groen lakense jassen met witte knopen, in grijze pantalons, met ronde vilthoeden op, waarvan de witte platen met het woord ‘Policie’ fel afsteken. De commissaris heeft zijn oranje sjerp omgedaan, waarop het woord ‘Kommissaris van Policie’, en hij draagt zijn degen. Het volk weet nu, dat mijnheer de commissaris ernstig bezorgd is ... De menigte dringt op. Het is volk uit de Zandstraat, van het Rode Zand. Er is ook volk toegelopen van de Dijk en het Achterklooster, uit de sloppen van de Goudse-singel en de Coolvest.

Het loeit en vloekt, de meest verschrikkelijke bedreigingen stijgen op naar het open raam, waaruit Benaja Stibbe zojuist weer heeft geschoten met zijn pistool. Met de grootste moeite houdt de politie stand, zo groot is de haat van de Zandstraat, die maar één ding vraagt, de vernietiging van deze misgeboorte, die een van de mooie meiden heeft verwond.

Die bochel moet worden uitgerookt, daarom sleept men reeds met oude strobedden en lompen. En dan zal men hem vertrappen, tot brij, als een adder!!

De oude commissaris is beheerst. Hij voorziet grote moeilijkheden en een afgrijselijk bloedbad, als dit volk niet in toom kan worden gehouden. Hij stuurt een man door de volte en houdt zo goed mogelijk het volk in bedwang met zijn dienders. Dan komt de politieman terug; bij hem zijn Gijs van der

194