Vorst van de ballingschap

„Mijn God ... mijn God. Benaja wat ben je ziek. Wat bezielt je?”

„Waar is de grens tussen ziekte en koele berekening door een glashelder brein? Ken jij die grens?”

Hij lacht onaangenaam, verheft dan zijn stem, hard en gebiedend: „En dit omhulsel, dit misbaksel, deze scherts van de Schepper ontvangt niets van zijn medemensen. Alles moet ik kopen tegen hoge, woekerhoge prijzen. Wat kan ik doen met een jaargeld van tweeduizend gulden, Mirjam? Met welke sommen moet ik de blik naar m’n gedrochtenlichaam wegkopen? Hoeveel kosten de mooiste vrouwen, hun liefkozing? Hoe kostbaar is hun streling, waarin geen grein van afkeer mag te bespeuren zijn? Hoe duur is een groot huis met vele bedienden, die buigen moeten voor hun broodheer dokter Benaja Stibbe? Hoeveel is er nodig om groot te zijn in de havens, de politiek, de koloniën? Want een dokter, ach, wie bekijkt er een dokter. Een armendokter kan ik zijn voor even afzichtelijke lichamen als mijn eigen. Al dat heb ik begeerd als zoenoffer voor dit machteloze, mismaakte lichaam; en mijn leven is te kort om het te verdienen. Daarom heb ik het willen roven, zoals velen het vóór mij deden en na mij zullen doen. Maar al deze begerige slechtheid is pas opgewoeld, toen ik jou had verloren. Geloof je me, Mirjam .... geloof je me?”

„Ja ... er is geen weg terug, Benaja.”

„Als die weg bestond .. . nee, je zou hem toch niet willen gaan. Mijn ogen bedriegen me niet meer en mijn verstand is uiterst helder geworden door misdadige berekeningen.”

Zij verbergt het gezicht in haar handen, huilt zachtjes, fluistert: „Ga nu, en tracht een andere weg te vinden, weg uit de onderwereld."

„Vaarwel, Mirjam.”

„Vaarwel. . . Benaja ... de politie schaduwt dit huis, omdat men je verwachtte. Ik hoop dat het je gegeven is om te ontkomen.”

„Dit wanstaltige vlees wordt duur verkocht. Vaarwel . . .”

192