Vorst van de ballingschap

Toen de bijeengefloten straatpolitie de orde had hersteld en de overvallers geboeid, bemerkten de speurders dat Benaja Stibbe was ontsnapt.

Daarom zond de Amsterdamse commissaris per speciale sjees een klerk met een brief naar zijn Rotterdamse collega. De man kwam ’s avonds tegen de schemer en toen de commissaris de brief had gelezen, ging hij onmiddellijk naar het huis van Manuel Belmonte.

Mirjam ontvangt hem hoogstverbaasd. Nadat zij port en sigaren heeft laten serveren, zegt ze beheerst: „Ik luister, mijnheer de commssaris.”

„Mevrouw Belmonte, het is bijzonder pijnlijk dat ik u dit bezoek moet brengen, nu uw man in Engeland is, maar .. .”

„Hoe weet u dat mijn man in Engeland is?”

„Uit hoofde van mijn beroep weet ik dit, mevrouw. Maar goed, mijn collega in Amsterdam verzocht mij enige inlichtingen in te winnen.”

„Ik ben bereid.”

„Mevrouw, kent uw echtgenoot een gebrekkige man, die Benaja Stibbe heet?”

Mirjam springt op, de commissaris kijkt verbaasd naar het ontstelde gezicht van de mooie, welverzorgde Mirjam.

„Benaja Stibbe ... zegt u?U”

„Ja.”

Zij gaat weer zitten, nipt aan haar glas om tijd te winnen. „Mijn man kende hem niet.”

„En u,” vraagt de ervaren politieman.

„Ik wel. Hij behoorde tot de kringen, waarin ik voor mijn huwelijk verkeerde. Mag ik weten, wat er met deze heer aan de hand is?”

„Mevrouw, deze man is enige weken geleden gearresteerd als hoofd van een bende. Nu is hij ontsnapt. Men heeft in zijn huis een valies gevonden, dat kennelijk toebehoort aan de heer Belmonte. Een valies met geld en papieren en juwelen.”

„Commissaris! Het valies van toen ... is dit gevonden?”

187