Vorst van de ballingschap

„Wat een mazzel heb je, Sien. Verbeeld je, dat ik in m’n mesjoggaas met je getrouwd was. Wat een zegen, dat een ver-schwarzter nar je niet ten huwelijk heeft gevraagd. Zwijg stil, wat een ellende was het geworden.”

„Ik zal gaan, straks. Blijf zitten en eet, David,” zegt ze stroef.

En zo kibbelden zij de hele maaltijd en David zat maar stil te luisteren.

Toen Abraham gedankt had, zei hij: „David, hier is de sleutel van het pakhuis. Open en zeg tegen al het geteisem dat komen zal, dat ze wachten moeten totdat ik beneden ben. Want ik ga nu wat zitten nadenken, David, omdat het leven vol vragen is. Vol vragen en geen antwoorden.”

Vol ontzag kijkt David naar hem, neemt de sleutel en verlaat de kamer. Josina volgt. Op de gang zegt ze: „Maak maar niet open, David. Kom bij me in de keuken zitten en wat met me praten. Hij slaapt niet langer dan een half uur en leurders komen er nu toch niet. Want na het eten betaalt hij veel minder dan tegen vier uur. Hij vindt het noodzakelijk om direct de maaltijd terug te verdienen.”

En David zat bij haar in de keuken en zij keek hem lang en moederlijk aan.

Na een half uur kwam Brammie en nam hem mee naar het pakhuis om hem de techniek van de inkoop te leren en aldoor te praten over alles, wat hem inviel of in de Straat gebeurde.

En Josina van Cleeff bracht de braadslee met het vlees naar Rachel en vertelde het hoe en waarom. Rachel beloofde dat zij met David zou praten, want Josina wilde zeer beslist niet, dat David nog brood zou meebrengen; hij moest ’s middags warm eten bij hen. Zo wilde het Abraham Lezer.

Drie weken is David nu werkzaam bij Brammie Koperentuit en hij heeft in deze tijd niets anders geleerd dan brokstukken van een vreemde wijsgerigheid. Op een morgen zit Abraham op een stoel voor zijn pakhuis. Hij rookt een pijp en beschouwt

16