Vorst van de ballingschap

Zij staat op, neemt de lege borden en gaat naar de keuken voor de volgende schotel.

„David Houtkruier, ik weet niet wat de Schepper gedacht heeft, maar toen, mét die rib, nam Hij gelijktijdig de rust uit ons lichaam.”

David staart hem met grote ogen aan en zegt: „Dat begrijp ik niet, Brammie.”

„Alles wat men begrijpt, voelt men niet, David. Wat men niet begrijpt, doet pijn in ons gemoed. Heb je pijn?”

„Nee, Brammie.”

„Dan deugt mijn sjmoes niet of er hapert iets aan je gemoed, David.”

Josina komt weer binnen met een schotel, waarop een groot stuk vette kalfsborst ligt. Zij zet de schotel voor Abraham en reikt hem het grote vleesmes en de vork. Dan gaat zij weer om de schalen met groente en aardappelen.

Abraham begint te snijden.

„David, lus je kalfsborst?”

David knikt stil.

„Veel?”

Hij schudt neen.

„Je vraagt alsmaar,” snibt de huishoudster, „geef!”

„En hoe,” zegt Abraham beheerst, „als ik dadelijk klaar ben met snijden, Josina van Cleeff, dan zul je deze borst in de jus leggen en je zult de braadslee met de jus én de kalfsborst brengen bij Rachel Houtkruier en je zult zeggen: ‘In opdracht van de heer Abraham Lezer, opdat het genade vinde in uw ogen’.”

„Wat zeg je, Brammie? Verschwarzter nar. Voor drie dagen kalfsvlees? Geef je me soms te veel huishoudgeld?”

„David, sta op en roep de kruier Semmie Pieper. Hij zal het doen, deze daad der vlees geworden barmhartigheid.”

„Moeten er nog meer mensen van je mesjoggaas horen? Stop ik mijn oren nog niet genoeg dicht? Heer in de hemel, wat een mens.”

15