Vorst van de ballingschap

zij stond naast hem, streelde zijn grijze haren. En staarde naar het zilver in de porseleinkast en zag niets anders dan haar geluk.

Toen Manuel hoorde van de reisplannen, zei hij: „Brammie, je neemt mijn reiswagen, die met het dubbelspan.”

„Ben je mesjogge, Mani. Geen denken aan. Ik huur een rijtuig met één paard en één koetsier. Dat past bij m’n porte-monnaie.”

„Brammie, doe Mirjam en mij een plezier en reis eens uitbundig. Josina zal het prettig vinden.”

„Josina denkt zoals ik, Mani.”

„Dat zou je willen. Josina zal het heel prettig vinden ook eens te genieten van de rijkdom van haar man en de faciliteiten van haar zuster en zwager. Leef eens als een prins, Brammie.”

„Nee, nee . .. nee, wij gaan als eenvoudige, degelijke burgermensen. Het geld groeit me niet op de rug.”

Manuel lachte zijn bijzonder lachje, puntte zijn kneveltje, reed naar de grote kussenkast en koos een zeer dure sigaar uit om met zijn zwager te roken.

„Eigenwijze geweldenaar, je weet niet wat leven is,” zei hij half ernstig.

„Je kunt de vrouwen wel naar je hand zetten, Mani, maar mij niet!”

Manuel lachte maar, nam zijn zwager in de maling en bestelde zijn onafscheidelijke sherry.

Toen de dag gekomen was, waarop zij hun reis begonnen, zag de Buurt de grote reiswagen van het huis Belmonte. Met vier paarden en twee koetsiers. Mokkend stapte Abraham in en zat stil naast zijn vrouw, die er zo bekoorlijk uitzag in haar gesoigneerde fijne reiskleding; en waardoor de Buurt zo vertederd werd.

Na een uur was de snelle wagen reeds flink op weg naar het Moerdijkse Veer en Lezer kwam wat bij door de prikkeling

177