Vorst van de ballingschap

„Nu bent u ook zonder een stuiver. U leeft van een illusie. Als Belmonte uw bedrijf koopt, zal hij u erin laten als directeur met een heel goed salaris.”

Rietborn staart naar de grond, want hij beseft zijn toestand; het feit, dat hij alles heeft verloren en ondergeschikte zal moeten worden; het einde van een oud koopmanshuis. Als hij opkijkt naar Abraham Lezer zijn z’n ogen nat. „Is dit het vonnis?”

„Ja. Zelfs een lening kan u niet meer helpen. U bent te ver heen en u zou slechts de schulden verplaatsen.”

„Zal Belmonte willen overnemen?”

„Mijn zwager is een zachtmoedig en streng koopman. Daarom wil ik voor u pleiten. Nog hedenmiddag.”

Afwezig reikt Rietborn hem de hand. Wacht nog met heengaan, want hij denkt. „U redt zo m’n collectie, mijnheer Lezer”, fluistert hij.

„Ja ... en een onbezorgde levensavond voor mevrouw Rietborn.”

Toen ging hij, gebogen, sloffend, vermoeid. Een Rotterdams koopman, die verslagen was.

Abraham Lezer pleitte. Manuel keek zinnend naar buiten. Over de Maas. Tabak was een groot produkt voor het huis Belmonte, maar in de lagere handel hadden zij zich nooit begeven. Zij leverden rechtstreeks van hun plantages naar de veilingen, soms bij uitzondering aan een groot-importeur.

„Wat zie je in die man, Brammie?”

„Mijn mislukte evenbeeld. Toen hij daar voor me stond, nog ouder dan ik, besefte ik, dat die koopman ook Abraham Lezer had kunnen zijn. Zonder bezit, met een vrouw, zonder toekomst.”

„Zwager, word je sentimenteel op je oude dag? En vertel me eens, waar zit de winst voor het huis Belmonte?”

„Via Rietborn en Zonens Tabakshandel zul je invloed kunnen uitoefenen op de veilingen. Wat Rietborn taxeert en biedt zal belangrijk zijn voor de stemming. En als hij te hóóg biedt,

173