Vorst van de ballingschap

je vuist op tafel slaan, met het servies gooien en hem uitschelden voor een slome nul. Misschien zal hij dan z’n sjok-sjok-baantje opgeven en voor zichzelf beginnen. Ik sta dan achter je met het spaarwonder.”

Lea kijkt haar met grote ogen aan. Hoewel zij reeds een strategie heeft uitgedacht, leert zij eerst nu de tactiek van haar schoonmoeder.

„Zal hij dan weer niet indutten, moeder?”

„Nee, Lea, want je gaat eisen, meer dan hij kan opbrengen en hij gaat rennen van de zenuwen en blijft je voor.”

Opeens moet Lea onbedaarlijk lachen, zodat de tranen over haar wangen rollen. In een opwelling pakt zij Rachel en zoent haar, dat het klapt.

„Kom, Lea, kom. Ga mee, we gaan taartjes eten bij Al-bracht,” zegt Rachel gul.

Lea schrikt. „Die zijn niet kosjer, moeder.”

„Ook een zorg! Albracht ziet er heel wat appetijtelijker uit dan Jossef Weinreb. Hij heeft goddank geen zwarte randen onder z’n nagels. Ah boeh . . . kosjer bij een bakker, die zweet en zich niet wast. Ah boeh!!!”

En zij gingen stijf gearmd naar de Korte Hoogstraat en zaten in de banketbakkerij te genieten van veel taartjes en koffie. Niet kosjer.

Het was juni van 1835. Abraham Lezer is bedrijvig in zijn winkel. Zojuist heeft hij een zending antieke Franse serviezen ontvangen en is bezig te controleren en te rangschikken. Hij loopt steeds af en aan naar de openstaande winkeldeur en in het milde zonlicht onderzoekt hij of het ontvangen goed onbeschadigd is. Wanneer hij een grote vleesschotel onderzoekt op het merk met een vergrootglas, komt Josina de winkel binnen. Zij is naar de groentemarkt geweest en Klaasje de keukenmeid volgt met twee volle manden. Abraham lacht tegen zijn vrouw, omdat zij er goed verzorgd en liefelijk uitziet; en knap en fris haar vijftig jaren toont.

169