Vorst van de ballingschap

dat toledodolkje en daarom dacht ik weer aan Rachel, die de dag voor de inbraak zo begerig er naar heeft gekeken en het wilde kopen. Ik heb toen geweigerd en daarom moet ik steeds aan haar en aan dat dolkje denken.”

„En Ari Rietborn, waarom verdenk je hem?”

„Had hij toen betaald?”

„Een kwart. Zijn vader heeft steeds uitstel gevraagd, omdat zijn zaken in de war zijn. Dat heb ik hem verleend, want geld is nog steeds het kleinste probleem van het huis Belmonte.” Opeens is hij weer de trotse Portugees, de geldmagnaat die altijd het spel speelt om het spel en daarom des te scherper acht op regels en stijl.

„Ari Rietborn haat je, Manuel. Waarom, dat heb ik niet kunnen ontdekken.”

„Ik geloof er niets van, Brammie. Hij deed het niet en Rachel ook niet. Bovendien interesseert het me niet meer; misschien heb ik er nooit belangstelling voor gehad. Als de dader op het schavot zou sterven, Brammie, zou ik dan weer kunnen lopen? En als ik dan weer kan flaneren langs de Blaak of de Parijse boulevards, mag de prijs daarvoor een mensenleven zijn? Nee, zwager, ik berust. Ik heb deze verlamming aanvaard mét de stroom van dokters. Ik ben tevreden met wat het lot mij liet, Mirjam en m’n zoon Ignaz. En misschien, Brammie, misschien heb ik een rekening betaald. Een lange jeugdrekening voor vele en exotische gerechten.”

„Mani, ik bewonder je bezonkenheid. Ik heb die nog niet, want ik zoek het recht en de wraak. Bewust en met wellust.” Dan staart Manuel nadenkend in de vlammen van de haard, achteloos wrijft hij zijn handen.

„Abraham, je bent het Oude Testament, naar lichaam en geest. Maar het is je ontgaan, dat het Opperwezen in de Oude Schrift ook z’n milde buien had. Denk aan de woorden, die Hij tot Jona sprak: 'en Ik zoude die groote stad Ninevé niet verschoonen?’ Als God hele steden spaart, zou ik dan één mens niet moeten vergeven?”

163