Vorst van de ballingschap

2 januari 1835. Langs de Blaak rijdt Manuel Belmonte in zijn invalidenwagen, die wordt geduwd door een kamerdienaar. Hij zit erin met zijn aangeboren élégance, gekleed volgens de laatste mode, met grijze cilinderhoed, donkergrijze overjas met zijden revers en kraag en om zijn hals heeft hij een schotsgeruite wollen foulard. Want al schijnt de zon, de temperatuur beweegt zich om het vriespunt. Zinnend kijkt hij voor zich uit en steunt zijn kin met de ronde gouden knop van zijn wandelstok; ofschoon hij niet meer kan lopen heeft hij toch steeds een wandelstok bij zich, dat past bij zijn verschijning. Hij zegt: „Langzaam, Victor, laten we genieten van de zon en de zuivere atmosfeer. Rijd maar wat om, via de Leuvehaven.”

Zij rijden langs de Leuvehaven naar de Boompjes waar het huis Belmonte zijn grote kantoorpand heeft. Aan de Maas, de slagader van zijn bestaan.

En in Manuels kamer, die op de rivier uitkijkt, zit Abraham Lezer en wacht op zijn zwager. Als Manuel wordt binnengereden, staat hij op en geeft hem de hand, fors en vertrouwelijk. „Gelukkig Nieuwjaar, Mani. En genezing.”

Manuel glimlacht en als hij achter zijn bureau is gereden, zendt hij zijn dienaar weg. Dan antwoordt hij zijn zwager: „Zo dan Brammie, kom je me nieuwjaar wensen? Dat heb je toch pas een paar maanden geleden gedaan? Duren de jaren je te lang?”

„Ja, Mani, je zwager is stapelmesjogge geworden, ik weet het verschil niet meer tussen jiddisj en christen nieuwjaar. Nou

161