Vorst van de ballingschap

Sinds wanneer was je je handen niet, voordat je het grootse geschenk van Haqodaush boroech hoe in je mond steekt?”

„Ik heb er niet aan gedacht, Brammie.”

„Oi, hoe kan men niet denken aan zijn eerste plicht, wanneer men begerig voor zijn voedsel zit? Ga naar de keuken en was je handen. En ik zal God vragen om het niet in Zijn grote boek te schrijven.”

Terwijl David zijn handen wast in de keuken, zegt Josina de huishoudster: „Hoe kan men!”

„Wat? Wat bedoelt het orakel?”

„Hoe kan men een kind laten aanzitten met een schamel stuk brood en nebbisj thee? En zelf warm gaan eten?”

Hij kijkt haar nadenkend aan, aldoor zijn baard strijkend: „Je hebt een groot hart, Josina. Een héél groot hart.”

„Je hebt er jaren over gedaan om dit eerst nu te zien, Brammie. Twintig jaar.”

„Twintig jaren, zeg je? En ik zal nog twintig jaren nodig hebben om te zien of ik goed heb gezien,” antwoordt hij, terwijl hij zijn ogen gesloten houdt.

„Versta ik goed?” vraagt de huishoudster.

„Nee, nóg niet. Daar komt de jongen. Begiet hem met je moederlijke gevoelens, zodat de druk op mij wat minder wordt.”

„Faun,” scheldt zij heftig.

David komt schuchter binnen, gaat stilletjes zitten en staart op het soepbord, dat Josina voor hem heeft neergezet. Dan zoeken zijn ogen het bordje met brood en het flesje thee. Zij stonden op de commode.

„Je brood zal ik aan de honden geven, David,” zegt Josina.

„Gelijk Izebel gegeten is,” gromt Abraham.

Josina kijkt woedend, schept de drie borden vol.

Abraham Lezer vouwt de handen, sluit de ogen en zegt hardop de zegenspreuken voor de maaltijd. Dan doopt hij zijn lepel in de soep en slurpt behaaglijk. David eet stil en langzaam; zijn ogen dwalen door de kamer en zien de rijkdom. Prachtige

13