Vorst van de ballingschap

Rachel Houtkruier is chiquer dan ooit en verbergt haar middelbare leeftijd niet meer, sinds zij heeft ontdekt, dat deze ook zeer aantrekkelijk kan zijn. Een stoet mannen van haar leeftijd zoekt haar genegenheid, want er zijn veel eenzame heren van alle religies, bovendien goed gesitueerd, die hun moeilijkheden liever uitpraten met een ervaren vrouw, dan met een jong meisje. En dan, Rachel is een geduldige klaagmuur en haar welvaart gedijt daardoor zienderogen. Het atelier wordt steeds groter, want ook vele dames zoeken haar op en talrijke brieven gaan door haar handen. Dat is dienstbetoon van Rachel, alleen voor de geleverde japonnen en mantels schrijft zij een rekening in ongeoefend handschrift.

David Houtkruier is nu bediende bij Mendels en Van Leeuwen en vrijt met Lea. Hij gaat dikwijls buiten de stad wandelen, alleen om te treuren in Gods vrije natuur om het leven van zijn moeder, dat hij nu volkomen begrijpt.

Tamar is op een kostschool in Brussel en krijgt de opvoeding van een freule. En Uria is op een dure, goede school, want Rachel wil dat hij later zal studeren voor advocaat of dokter. Ook poogt zij nog steeds om David te bewegen zijn geringe baantje eraan te geven en op haar kosten naar Parijs te gaan om daar het modevak te leren. Maar David weigert star en legt iedere vrijdagavond zijn karig loon op de keukentafel; dan wrijft Rachel de tranen uit haar ogen. Zij hoopt maar, dat David op een goede dag zal veranderen om dan te genieten van de rijkdom, die zij bezig is te vergaren. Voor haar kinderen, die zij gesleurd heeft uit die verschrikkelijke zijsteeg van de Zandstraat om hun een beter leven te geven dan dat van een werkmeid of straatventer.

Sheintje Rosenfeld is stiller geworden. Haar bezoeken bij de vrouwen van de Buurt en de Straat worden zeldzamer, vooral nu zij zo dik is geworden, dat zij moeilijk meer trappen kan klimmen. In haar huis, daar kookt en bakt en braadt zij, dat het een lieve lust is en zij eet en drinkt overvloedig. Haar keuken staat voor iedereen open en ze kunnen allemaal meeëten,

145