Vorst van de ballingschap

het leeuweaandeel presenteert. En de krijtstreepjes aan de borgbalk vormen reeds een vreemd spijkerschrift, als dan eindelijk Abraham Lezer moeite doet om op te staan. Zijn hoed staat achterover, zijn stok steekt achteloos onder de arm, zijn vest heeft hij losgeknoopt en de gouden chatelaine bungelt weerloos en baldadig heen en weer. Men kijkt er begerig naar, maar de gastvrijheid gebiedt en Gijs van der Zwan kan met één klap een man doodslaan.

„Ken je op je pote staan, Jonas?” is de bezorgde vraag van Gijs.

„Wat dacht je, Gijs . . . wat dicht je?”

Maar Abraham Lezer maakt toch vreemde passen en gebaren voor de toog. Hij grabbelt naar geld in zijn buideltje, moeizaam, opeens stort hij de hele inhoud uit op het zink, lacht daverend.

„Drink maar op, mannen ... drink maar stuk. D’r is nog wat over van de gouden rijers van prins Willem... van toen!”

Dan nemen Gijs en nog een drinkebroer Brammie onder de arm en gedrieën zwieren zij over de straat naar Abrahams huis. De Zandstraat uit naar de Buurt, naar de Straat, waar het donker is en netjes en niemand meer buiten is, want het is ver na middernacht.

En zij leveren Abraham af bij zijn vrouw, die heel vreemd lacht uit een behuild gezicht. Zij brengt haar Brammie naar bed, Brammie, die almaar praatte en lachte en haar zelfs een keer goedmoedig en plezierig op de billen sloeg.

„Toe maar, Brammie, toe maar. Beter bij mij, dan bij een ander,” zegt zij zacht terwijl zij zijn overhemd losknoopt.

De volgende morgen was hij laat wakker. Boos en met hoofdpijn. Zij bracht hem koffie, steeds op een eigenaardige manier glimlachend, wat hem irriteerde.

„Waarom heb je twee uur later mijnheer de commissaris niet gewaarschuwd?”

„Waarom wel, Brammie? De speurders wisten waar je was

142