Vorst van de ballingschap

ineen, slaat de handen voor de ogen. Hij ziet het en wordt direct weer kalm. „Sien, kom hier. Kom hier bij me,” zegt hij mild.

Zij komt schuw, de handen spelen nerveus met de speld van haar batisten halsdoek. Hij slaat een arm om haar middel, drukt haar wat tegen zich aan en nu kijkt zij opgelucht naar hem en glimlacht weer.

„Sien, ik ga nog uit voor Manuel. Ik heb een rekening te vereffenen met de man die hem neerstak. Als ik binnen twee uur niet terug ben, ga dan naar mijnheer de commissaris en vraag of hij me wil laten zoeken. Zeg alleen maar Jan Moker, dan weet hij wel genoeg.”

„Brammie, waag je leven niet. Ga nu eerst naar mijnheer de commissaris.”

Nog eens drukt hij haar tegen zich aan, knuffelt wat met zijn baardige wang tegen haar zachte arm. Dan rijst hij op, drinkt met één teug zijn bierpul leeg, steekt een paar schijven worst in de mond. Hij is nu vol bedrijvigheid, loopt naar de muurkast en neemt er een nieuwe wandelstok uit. Josina kijkt nieuwsgierig naar hem. Hij is nu weer bij de tafel, draait met een vlugge beweging de knop van de stok naar links, zodat de bajonetsluiting klikt. Slechts een decimeter blank staal is even te zien, want reeds heeft hij de degenstok weer gesloten. Zijn gezicht is bevredigd en grimmig; hij zet zijn lage cilinderhoed op, trekt zijn handschoenen aan. Hij groet Josina, zijn ogen zijn mild als hij haar op het voorhoofd en de wangen kust.

„Als ik thuiskom, zullen we wat eten, Sien,” en hij verlaat met stevige stappen zijn huiskamer.

Toen zij de buitendeur hoorde dichtslaan, kwam zij tot bezinning en mompelde: „Je zult thuiskomen en wat eten, Brammie. Voor geen tien Manuels wil ik je verliezen.”

Zij ging naar haar slaapkamer, deed snel een shantoeng sjaal om en zette een strooien luifelhoedje op. Toen wiegde zij weg in haar wijde crinoline, naar mijnheer de commissaris.

139