Vorst van de ballingschap

haald, krijgt hij opeens haast. Als in panische angst kleedt hij zich aan, huilt opeens gierend.

Abraham klopt hem bemoedigend op de rug en kijkt naar Sheintje. Hij zegt: „Zo komt het goed, zo komt het goed.” Sheintje zoent haar zoon op het voorhoofd, kan haast niet spreken van ontroering. „Beter je, Levie, beter je. Gedenk je vader, en kom gauw weerom. As een heer!”

Dan stommelt hij achter Abraham de trap af en loopt schuw ineengedoken naast hem, aan de huizenkant, kijkt schichtig links en rechts in iedere straat. Eerst als zij aan boord zijn geklauterd en in de kapiteinshut zitten, wordt hij rustig. En Abraham ziet hem glimlachen, voor het eerst in zijn leven, want de kapitein is een grote blonde kerel, één bonk rust en kracht en vertrouwen en eerlijkheid.

Die avond bleef Abraham nog een halfuur met hem praten. Toen verliet hij het schip en riep een huurrijtuig aan; reed met grote spoed naar mijnheer de commissaris, die juist naar bed wilde gaan. En de politieman ging halsoverkop met hem mee naar de rijksveldwacht onder Delfshaven. Die nacht werd de bende van Jan Hey opgerold, maar Jan was onvindbaar. Daarom zond de commissaris de volgende morgen een briefje naar Abraham met het verzoek direct bij hem te komen op de politiewacht onder het stadhuis aan de Kaasmarkt.

Zij waren zeer ernstig en rookten hun sigaren, langzaam en nadenkend. De commissaris zei: „Brammie ik zal je laten bewaken. Of je het goed vindt, interesseert mij nu eens niet.”

„De vuile vaat, mijnheer de commissaris.”

„En hoe, konden wij het hele servies maar in de Maas kieperen.”

Toen Abraham was vertrokken, maakte de commissaris zich breed en blies zijn moed op. Ter wille van de man, die hij z’n vriend noemde, waarom dat wist hij nog steeds niet. En om zichzelf, want de rust van de laatste tijd was fnuikend geweest.

En het was weer juni, 1832. Manuel en Mirjam zijn op de thuis-

133