Vorst van de ballingschap

Dan wacht hij weer voor Abraham Lezer, slaperig, gekromd, hulpeloos, wantrouwend.

„Je tijd is gekomen, Levie. Ik ga je verlossen, zoals ik beloofd heb. Ben je gereed?”

Hij haalt de schouders op en antwoordt: „Ze loeren op me, meer dan vroeger. Ze zegge dat ik niet actief meer ben, dat ik spioneer tege ze.”

„Ik heb je diensten niet meer nodig, de heer Belmonte is nu voor lange tijd op reis en als hij terugkomt, zal alles wel vergeten zijn. Morgenochtend moet je aan de Boompjes komen in je daagse kleren. Ik zal je aan boord brengen van een schip en je blijft in de kajuit, totdat het buitengaats is. De kapitein is van alles op de hoogte; hij zal je kleren geven en geld als je in Londen aankomt. En een brief. Je gaat naar dat adres, en men zal daar verder voor je zorgen.”

„Vannacht moet ik mee, de polder in.”

Abraham Lezer rijst op. Hij legt zijn zware hand op Levies schouder, zodat het lijkt of hij ineenkrimpt. „Waarom, Levie?”

Levie zwijgt, staart naar de grond, fluistert dan: „Als ik niet kom, steken ze me neer zodra ik morgenvroeg het huis uit kom. Ik durf niet, ik durf verder niks meer te zeggen.”

Abraham Lezer schudt hem door elkaar, Sheintje siddert van angst, Levie wrijft met de mouw van zijn borstrok over het bezwete voorhoofd.

„Bij wie,” ondervraagt Abraham dreigend.

„Boer Rodenburg. Onder Delfshaven. Hij heeft vee verkocht en veel geld gebeurd. Het zijn een ouwe man en een ouwe knecht, de boerin ligt ziek en de huismeid is er niet, omdat ze stapel is geworden op een van de jonges, die als venter geregeld langs ging. Zo gaat dat als een knul een knap smoel heeft.”

„Vanavond ga je nog aan boord. Nu direct. Sheintje, haal z’n kleren, zodat hij zich hier aankleedt. Ik laat hem niet meer alleen.”

Levie knikt willoos. Als zijn moeder zijn kleren heeft ge-

132