Vorst van de ballingschap

die dominee altijd zegt die zich de sappel gaat maken in de Zandstraat, op sjabbesavond.”

„En bevalt je die zonde, Sheintje?”

Zij knikt en lacht. „Ja, Brammie. As ik allenig hier zit en wor opgenome tusse al die mense, waarover ik lees, dan ben ik al die vrouwe, maddam de weet ik veel of barones van dit of dat of de koopmansvrouw met alles an, helemaal in de zij en met zulleke diamante. Maar ik ben ook die aggenebbisj-vrouw, zonder ete in d’r huis en met een hoop sores. Maar omdat men dat om beurte is, kan men dat allemaal verstouwe. Ik geniet d’r van, Brammie, de hele dag ken ik d’r naar verlan-ge om ’s avonds allenig hiero te zitte en te leve tussen de rijkdom.”

Abraham is tegenover haar gaan zitten aan de keukentafel Zijn pelerinejas heeft hij losgeknoopt en zijn cilinderhoed ligt op zijn schoot. Hij neemt zijn sigarendoos en kijkt nadenkend naar de inhoud.

„Neem de fijnste, Brammie. Dan ken ik nog es ruike, net als vroeger toen Mendel nog leefde. Wat een gezelligheid als Mendel ging roke; dan voelde ik me geborge, Brammie, geborge want d’r was een man in huis.”

Hij steekt omstandig zijn sigaar aan, zij wuift de rook wat naar zich toe en snuift behaaglijk en lacht.

„Wil je koffie, Brammie?”

„Niets, Sheintje. Waar is Levie?”

Zij schrikt, klapt haar boek dicht, vouwt haar dikke handen en legt die op het boek, kijkt dan angstig naar hem.

„Is er weer iets.. . met Levie?”

„Er is altijd iets met Levie. Maar nu kom ik mijn belofte inlossen.”

„Emmes . . . Brammie?”

Hij kijkt haar streng aan, zij slaat de ogen neer en gaat om Levie te wekken.

Want Levie wil altijd vroeg naar bed, omdat hij dikwijls midden in de nacht het huis verlaat.

131