Vorst van de ballingschap

„Zal de bruiloft in Amsterdam zijn. Denk ie?”

„Kan me niet schelen. Wat gaat ons eigenlijk de bruiloft van Manuel Belmonte aan. Laten we over wat anders praten.” „Nou, het is toch wel es gezellig om te sjmoezen over zo’n feest. Zo es te fantasere en te mijmere over ies, dat voor ons niet is weggelegd. Men ken toch niet altijd op sjabbes over de sjabbes en de sjoel prate? en over de soep en de boterkoek.” „Dan spreken we niet meer over de sjoel en de soep. En ook niet over Belmonte."

Lea kijkt hem van terzijde aan. Hij is een beste, vriendelijke en volgzame jongen, die zij gemakkelijk kan overheersen, maar soms kan hij dwars zijn en dan is er geen land met hem te bezeilen. Daarom zwijgt de verstandige Lea. Zij hebben reeds een heel eind gelopen en willen terugkeren, als zij over het achterdijkse pad Jonas de bijbelventer de dijk op zien klauteren. Vanuit de polder. Zij wachten op hem en geven hem eerbiedig de hand.

Hij is gekleed als op een werkdag, in lange kaftan en in plaats van zijn ronde hoed draagt hij nu een klein zwart kapje op het achterhoofd, in fel contrast met zijn zilverwitte haren. Ook heeft hij zijn onafscheidelijke stok bij zich, maar zijn zak met bijbels heeft hij thuis gelaten. Hij glimlacht tegen de kinderen, dat zien zij aan z’n ogen, want zijn snorren bedekken geheel zijn mond.

„Wees gebensht, kinderen van Israël,” zegt hij opgewekt. „Dag, Jonas.”

„En waarom zijn jullie zo ver van de stad? Hebben jullie de kettingen niet gezien, kinderen van de Baal?”

„Ja, Jonas,” antwoordt Lea, „ik heb de kettingen vandaag nou es lekker niet wille zien.”

„En jij, David? Jij, Adam, waarom heb jij van de appel van Eva gegeten? Antwoord, David, of ga je net als Adam de schuld op Eva gooien en zeggen: 'de vrouw, die Gij mij gegeven hebt, die heeft mij van die boom gegeven, en ik heb gegeten’.”

120