Vorst van de ballingschap

„Devi, dach ie nou werkelijk, dat God zich daarmee bemoeide? Of een rijke Portegiez een arm meissie neemp? Misschien bemoeit God zich nooit met een huwelijk, misschien helemaal niet met de mense.”

„Lea, zwijg. Laat Haqodaush boroech hoe je niet horen. En dat nog wel op sjabbes.”

„David, God is geen mens.”

„Lea, meester Itallie heeft ons geleerd, dat God de mens heeft geschapen naar Zijn beeld, naar Zijn gelijkenis.”

„Weet meester Itallie veel! Dan zou God hetzelfde ponem hebbe as Levie Rosenfeld of Sheintje of Lebber Vijg en Saartje van Bienen. Op al die ponems, op al die gezichten zou God motte lijken? Ah . . . boeh, laat me niet lache.”

„Hoe ziet God er dan uit, Lea?”

„God .. . David, God heeft geen lichaam zoas wij. Dat ken niet zijn, God die brood met pekelvlees zou eten en soep slurpe, net as vader. As jij dat denk, dan laster jij God,” zegt zij heel ernstig.

„Maar Lea, hoe is het dan?”

„Weet ik niet, Devi. God is verschrikkelijk groot en geweldig ... zo geweldig, dat wij Hem nooit zalle kenne zien.” „Lea, daar kan ik niet bij. Ik wil God blijven zien, zoals er geschreven staat. Dat is me vertrouwd, dat kan ik begrijpen. En dan kan ik met Hem praten over alles wat soms zo moeilijk is. Hij geeft me dan antwoord ook, altijd.”

„Dan zalle we d’r niet meer over prate, David, as je zo gelukkig ben.”

„Ja, Lea.”

„Wat zegt je moeder van de verloving?”

„Niks, zij huilde.”

„Oi, waarom?”

„Van trots, denk ik. Zij werkt zoveel voor mevrouw Bel-monte.”

Hij kijkt terzijde naar de weilanden en het jonge vee. En zwijgt verbeten.

119