Vorst van de ballingschap

Plechtig bood hij haar zijn arm aan en bracht haar terug naar de balzaal. In het deurgat boog Michaël Gerstanowitz voor de révérence van Mirjam van Cleeff en Benaja lachte honend naar de schone god.

De gehele avond bleef hij bij Mirjam. En de knappe cavaliers met Michaël Gerstanowitz als onbestreden aanvoerder konden Benaja, het gedrocht, niet overwinnen. Want dansen deed Mirjam niet meer en bij het souper was Benaja haar tafelheer; dit had zij fluisterend aan Samuel Frankforter verzocht, die haar vaderlijk en begrijpend op het voorhoofd kuste en de tafelorde had veranderd.

En op een zaterdag stond David Houtkruier buiten de oost-poort en wachtte op Lea van Zuiden. Zij kwam vrolijk door de poort gestapt, al haar vijftienjarige jongensachtige slankheid tonend. In haar kleurige, lichtgeel zijden rok met plooien, haar witzijden, geborduurde blouse, waarover het zwarte, nauwe keurslijf en de batisten halsdoek. En op haar hoofd het strooien luifelhoedje, de brede banden met een grote strik onder de kin. Onder de rand van haar rok zag men, even, de kanten broekspijpjes en de zwarte, platte kruisbandschoentjes. David lacht bedeesd en vertederd om zoveel gratie, zoveel schoonheid, die van hem, de vriendelijke, stevige jongen zijn. Zij geeft hem een hand en, eerst wat stil, beginnen zij te wandelen in de richting van Krimpen, langs de hoge oostzeedijk. Dan vraagt ze: „David, heb je ’t ook gehoord van Mirjam van Cleeff en Ma-nuel Belmonte? Wat groots, niet? Een ashkenaze met een Por-tegiez. En wat voor een Portegiezen. Vader zegt, dat ze van d’r troon zijn afgedaald.”

„Waarom, Lea? Misschien is Mirjam opgeheven tot hun hoogte.”

„Hoe ken dat nou? Wie heb d’r zoveel geld as de Bel-montes.”

„Misschien heeft Haqodaush boroech hoe haar opgeheven, zonder geld.”

118