Vorst van de ballingschap

kocht. Het geld en de juwelen hebben wij verdeeld en daarna zijn wij als vorsten op een Spaans schip naar Engeland gereisd. Daar is ieder zijn weg gegaan, ik heb er nooit een weergezien.” Abraham Lezer rijst op en verlaat de kamer. Hij komt terug met een karaf port en twee glazen. Zegt: „Ik heb nooit op dat mazzel gedronken. Nu doe ik het met jou, mijn vrouw.” Zij glimlacht en neemt slechts een slokje, om hem niet teleur te stellen. „En toen, Brammie?”

„Zou je nou graag weten hoeveel?”

„Ja ...” fluistert zij, terwijl zij haar hoofd beschaamd afwend „Mijn deel was vierhonderdduizend gulden. Ik heb het in Engeland goed belegd.”

„Brammie . . . waarom?” zij breekt plotseling haar zin af. „Later, Sien . . . later vertel ik je waarom ik voddenkoopman werd en zo lang ... zo lang mijn Josina liet wachten.”

„Ik vergeef het je, Brammie, want ik ben gelukkig.”

Hij staat op, kijkt haar verschrikt en hulpeloos aan, sluit dan even de ogen: „Dat had je niet moeten zeggen, Sien, dat had je niet moeten doen. Want nu ... nu laat je me naar binnen kijken ... in een zwarte ziel.”

Hij keerde zich om, sloeg de handen voor de ogen en ging. Hij bleef die nacht in zijn winkel zitten, staarde uren in de duisternis totdat hij insliep. In de hoogleunige kloosterstoel, waarin éën keer eens een abt moest zitten om met hem te debatteren.

Het nieuws van de verloving van Mirjam van Cleeff en Ma-nuel Belmonte golfde door de Buurt, langs de verspreide woningen van de joden buiten het oude getto. Ook deinde het even door de Zandstraat, langs het Rode Zand, over de Hoogstraat, langs de Havens en de Dijk. De postkoetsen brachten brieven naar alle getto’s en medinohs in het land, want de namen Belmonte en Lopez de Vega waren ontzagwekkend. En in Amsterdam, daar fluisterde men eerbiedig over het huis Aaron van Cleeff en Zonen; een firma die blijkbaar zo rijk was, dat zij

111