Vorst van de ballingschap

Zij ligt zeer angstig en doodstil en hij voelt het kloppen van haar halsslagader, heftig door ontroering.

„Waarom ben je bang, Sien, ik ben er toch?”

„Vertel, Brammie . .

„Wij gingen aan het zeeroven. Grote en kleine buit. Sien, wat heeft God een tuig geschapen. Op een dag zien wij een schip dobberen met gestreken zeilen, terwijl er voldoende wind stond. Wij kwamen langszij en praaiden. Er kwam geen antwoord, geen mens was er te zien op dat spookschip. Onze schipper, een bandiet met een megilloh misdaden, vertrouwde het niet en maakte zich gevechtsklaar. Toen vroeg hij vrijwilligers, een prijsbemanning als het schip zou zijn verlaten. Ik heb me gemeld, weet ik veel waarom. Met tien man gingen wij in de roeiboot en klommen aan boord.”

Abraham Lezer richt zich op. Hij grijpt de hand van zijn vrouw en staart naar de kaarsenluchter aan de wand. Zij kijkt naar hem en ziet hem zitten, verstard, ontzet, met grote, klare ogen. Nog nooit heeft zij hem zó gezien.

„En . . .” fluistert ze weer.

„Pest... pest... pest! De hele bemanning uitgeroeid door pest. Wij seinden en vroegen instructies. Er kwam geen antwoord, maar wij zagen het volk het want inschieten om doek bij te zetten. Voordat hij afdraaide, Sien, gaf hij ons de volle laag van stuurboord. Maar die koopvaarder was hecht gebouwd en er gebeurde niet veel meer, dan dat hij de verschansing versplinterde. Daar zaten we nou, met tien man op een besmet schip. En overal lijken, zwarte, stinkende lijken. En deze kerels, die heel hun leven lang hadden gemoord en geroofd begonnen te grienen als kinderen en wisten geen raad. Ik heb niet gejammerd, ik wilde berusten, zoals onze aard is, altijd berusten en buigen onder de hand van het Opperwezen. Berusten, zoals in ons leeft. Toen zeiden ze: ‘jood, wat moeten we doen. Rakel je bijbel op’. Ik zei ‘voordat ik iets bedenk, wil ik weten met wie ik te doen heb. Kom hier en vertel je geschiedenis’. En allemaal waren het verdoolden door een misstap, door te strenge

109