Vorst van de ballingschap

door de schatten in mijn winkel en mild gemaakt door jou.” „Brammie . .zij brak af, streelde zijn hand weer, terwijl zij naar de bedhemel staarde.

„Wat wil je nog weten, Josina?”

„Alles.”

„Sien . . . ben jij Johanna van Brabant?”

„Ja, Brammie, en jij bent de Zwanenridder.”

„Toen hij had gesproken, ging hij weg, Sien.”

„Hij was een goj, Brammie.”

Hij schiet in de lach, kijkt naar haar en is ontroerd door haar mooi, door de ziekte gerijpt, nu intens liefelijk gezichtje. Hij buigt zich naar haar toe, vlijt zijn baardig gezicht tegen haar hals. „Zou een jehoede niet zijn weggegaan, Sien?”

„Nee, Brammie.”

Zij zwijgen lange tijd; hij ligt met gesloten ogen en geniet van de ontspanning, die over hem is gekomen; zo met zijn baardig hoofd tegen haar zachte hals.

Dan vertelt hij: „Luister dan naar Brammie Lohengrin. In 1800 ging ik in Katwijk aan boord van een smokkelschip en stak over naar Engeland. Ik wilde de wereld in, fortuin zoeken. In Londen werd ik ’s nachts op straat neergeslagen en geprest voor de vloot. Er was geen ontkomen aan en ik moest mee op een fregat, dat naar de west ging om Franse schepen te onderscheppen, die van Canada kwamen. Op een dag raakten wij slaags met een Frans linieschip en zij schoten ons aan splinters. Ik ging overboord met honderden anderen, maar Fransen blijven Fransen en zij maakten zich de sappel om ons uit zee te halen; zo werd ik krijgsgevangene. Zij brachten ons naar Haïti en daar kreeg ik de kans om te ontsnappen. Sien, ik zal je de ellende, de honger en alles niet vertellen. Toen ben ik een man geworden, vrij van angst, hard en brutaal. Op een dag hadden ze me weer te pakken. Niet het gouvernement, maar een stelletje geboefte van de bovenste plank. Mijn keus was eenvoudig, een afgesneden hals of meevaren op een kaper. Ik lig naast je, je weet dus wat ik heb gekozen.”

108