Vorst van de ballingschap

Josina slaat de handen voor de ogen, Mirjam rijst op en wacht, voor haar wezen bedeesd.

„Is Mirjam gezegend, Brammie?” vraagt Josina.

„Ja.”

Hij gaat zitten naast haar bed, op de stoel van Mirjam. Josina grijpt zijn hand. Mirjam komt naar hem toe en biedt hem haar wang. Hij keert haar gezichtje naar zich toe en kust haar op het voorhoofd.

„Wees gelukkig, Mirjam. Weet dat je altijd op ons kunt rekenen. Altijd. Ga nu slapen, je zult niet dromen.”

Toen draaide Mirjam zich om, verborg haar gezicht in de holte van haar arm en verliet de kamer.

„Was het zwaar, Brammie?” vraagt Josina.

„Ja, je vader werd in de hoek gedreven. Zij eisten gelijke bruidschatten en stelden een half miljoen plus een landgoed. Vader kon niet hoger gaan dan de helft.”

Hij zwijgt, staart in het kaarslicht en strijkt nadenkend zijn baard.

„En toen,” fluistert Josina.

„Ik heb de rest genomen. Ik zal het ontbrekende geven.”

„Waarom deed je dat?” Haar fluistering gaat als een zucht door de kamer.

„Wij hebben geen kinderen, Sien. En ik zal die Portugezen tonen, dat zij niet uitsluitend joden zijn met geld en macht en naam. Haqodaush boroech hoe gaf mij de mogelijkheid de ashkenaziem op te trekken tot hun hoogte.”

„Brammie, zijn wij zó rijk?” vraagt zij angstig.

„Zo rijk, zo machtig ben ik. Ik heb het niet getoond. Waarom? In mij leeft toch altijd nog de zwoegende marskramende oostjood, de arme opgejaagde gettoman, die zijn geld verbergen moest ni de tijd van de Jagelonen en al het tuig, dat daarna kwam. Moordenaars op een troon, die ons zochten om ons bezit en ons geldscheppend vermogen. Ik zal zo blijven, Sien, eenvoudig en machtig, hoewel ik soms anders zou willen leven. Machtig door mijn banksaldi, met schoonheid gestreeld

107