Vorst van de ballingschap

glanzende haar. Zijn enig bezit was zijn stem, prachtig en melodieus.”

„En die maakte jou het hof, jou, het mooiste meisje van de Amsterdamse qehiloh?”

„Ja, met zijn stem ... en zijn woorden. Hij was ongelofelijk belezen en knap. Hij was afgestudeerd als dokter en als hij ging vertellen, dan mijmerde je weg en je zag zijn lelijkheid niet. Je gelooft het misschien met, maar er waren toch altijd drommen meisjes om hem heen. Dat was zijn tragedie, wij dronken van zijn geest en gaven niets terug, terwijl hij zo hunkerde naar een liefkozing. Arme jongen, ik geloof dat hij een vinger zou hebben geofferd voor één zoen. Maar als hij niet meer sprak en naar je opkeek met die verlangende ogen, die hondeogen met rode randjes, dan rilde je. En dan slofte hij weg; en het was of zijn hoofd wegzonk tussen z’n bult en z’n borst. Nebbisj.”

Josina kijkt aandachtig naar haar zuster. Zij ziet de lichte blos, die de opwinding heeft getekend. Zij glimlacht, Josina, om zoveel bekoorlijkheid.

„En Michaël Gerstanowitz?”

Maar dan is er opeens de brandlucht van verkolend voedsel in de kamer, die zich als een grinnikende duivel over de vrouwen spreidt.

„Hemel, mijn vruchtentaart. . .” en weg is Mirjam, ruisend met haar wijde rokken, die elegant deinen van haar slanke taille.

En in de keuken zat Klaasje met de armen over elkaar en zei: „Het halfuur is nog niet om, juffrouw Mirjam.”

Er ontbraken nog drie minuten . . .

Toen Abraham thuiskwam, wachtten beide vrouwen op hem. Josina zit rechtop, gesteund door kussens. De kamer is nu bijzonder verlicht door de kristallen kandelaars, die Mirjam uit de winkel heeft genomen. Abraham ziet de feestelijke stemming, daarom zegt hij: „Waar licht is, is simche.”

106