Vorst van de ballingschap

dan dat zijn vrouw in beweging komt en haar scherpe tong zal samengaan met haar Spaanse temperament, „mijnheer Van Cleeff bedoelt natuurlijk dat hij instemt met een beginkapitaal, zij het dan op lager niveau.”

„Het spijt me, Ignaz, maar ik hou vast aan de eisen. Als ons geslacht bewaard moet blijven, dient dit op hoog niveau te gebeuren. Wij doen reeds een zeer grote concessie doordat wij de vermenging tolereren van paarden- en veehandel met onze produktenaffaires en bankzaken. Een zeer grote concessie, lachwekkend in de ogen van de families Melhado, Teixeira, d’Oli-veira, Vas Diaz, Coëlho . . .

Zij windt zich op, gaat het gezelschap beheersen. De oude heer Van Cleeff staart dof voor zich uit, de strijd tussen zijn eer en de genegenheid voor zijn dochter is zwaar. Abraham kijkt naar hem, zinnend. En krijgt medelijden met hem; iets vreemds voor Lezer, want hij doet veel goed maar zonder medelijden. Bruusk keert hij zich naar Jolanthe en zegt: „Mevrouw, wat is in uw ogen mooier, de paarden- of de slavenhandel?”

„U bedoelt, mijnheer?” bijt zij hem toe.

„Hetgeen u doet schrikken, mevrouw. De paardenhandel van het huis Van Cleeff is zover identiek met de slavenhandel van het huis Belmonte, dat beider koopwaar machteloos en willoos is. Andere overeenkomsten zijn er niet. Daarvoor staat de paardenhandel te hoog.”

„Mijnheer, nog is onze gastvrijheid een rem,” zegt Ignaz boos. Hij is opgesprongen en is bleek en opgewonden. Jolanthe heeft, geschrokken, de handen voor de mond geslagen.

„Ga nu nog eens zitten, mijnheer Belmonte,” zegt Abraham, nu gemoedelijk, „ik weet dat u en uw zoon niet meer in slaven handelen. Maar uw vader, mijnheer Belmonte, snoepte veel en dikwijls van dit gerecht.”

Nu wordt Abraham Lezer opeens boos en nu rijst hij wat bars op van zijn stoel, en slingert hun toe: „Slavenhandelaarsgoud. Schepen vol mensen van Casablanca, van Lagos, naar Louisiana en Charleston. Ieder goudstuk is een traan van een mens, een

101