Vorst van de ballingschap

mem waren geen specialiteit van ons geslacht. Echter wel hoge bestuursambtenaren en vrouwen van Spaanse grandes. Er is geen neergang geweest, ook niet toen wij ons in Antwerpen vestigden in de zestiende eeuw, want onze verbindingen namen wij mee én onze bronnen van inkomsten. Ook mijn bankiers zullen u kunnen inlichten omtrent de huizen Belmonte en Lopez de Vega. Onze zoon Manuel brengt ten huwelijk vijfhonderdduizend gulden in baar, een landgoed waar u het zult verkiezen. Zijn inkomen zal hij trekken van een firmantenplaats in het huis Belmonte, die ik hem zal geven op de dag van zijn huwelijk. Maar, mijnheer Van Cleeff, mijns wens is dat beide partijen met gelijke vermogens het huwelijk beginnen. De eis van gelijk geslacht laat ik vallen, de tijden veranderen en ik mag uw oude geslacht niet minder achten dan het onze. En dan, ik wil de genegenheid van onze kinderen de belangrijkste factor laten zijn.”

Het gezicht van Jolanthe is als versteend, zo moet zij zich beheersen na de capitulatie van haar echtgenoot. Maar Ignaz is de man, het hoofd van dit huis en zijn woord is wet. Daarom zegt zij: „Ik sluit mij aan bij de woorden van mijn man.”

Tobias van Cleeff zit roerloos in zijn stoel, weer heeft hij de ogen gesloten, weer steunt hij het hoofd in de handen.

„Het zal mij dan niet vergund zijn mijn dochter gelukkig te zien. Want hoewel mijn middelen voldoende zijn, ik ben dan niet meer verantwoord tegenover mijn andere kinderen. Zij hebben reeds veel minder gekregen en het familievermogen, waarvan allen rente genieten, mag ik terwille van één niet aantasten. Het spijt mij.”

„Dan zal er geen huwelijk zijn,” zegt Ignaz zacht, maar beslist.

Jochanan is bleek geworden, het kookt en bruist in hem en hij voelt zijn zeldzame, maar gevaarlijke drift opwoelen. Hij staat ruw op: „Kom, vader.”

Maar Abraham Lezer pakt hem bij de onderarm en beduidt hem te gaan zitten. Hij gehoorzaamt wat stuntelig, zoals het bij

99