Tante Griet

48

„Nee,” lachte ze, „ik ben Wies haar zus. Wilt u binnen komen en de jongens zien?”

„Dank u, dank u,” zei de meneer beleefd.

„Eetje heeft daarnet gelachen,” kon Greet niet langer verzwijgen.

„Zoo, zoo. Juist. Nu, dag juffrouw.”

Toen ze de deur dicht had, zei ze hardop: „Mispunt!” Hoe kon iemand ook zóó’n houten Klaas zijn, — en dan nog wel de eersten, die ze het kon vertellen van Eetje. Waren ze maar nooit hier aan de deur gekomen. Nu verlangde ze nog veel erger naar de thuiskomst van Bernard en Wies.

Het duurde niet zoo erg lang, gelukkig. Wies had toch niet veel rust gehad, zoo met z’n beiden van huis. Ze kwam blozend terug, vergezeld van een min of meer verkleumden Bernard, die de twee handschoenen nu veilig had weggeborgen in zijn binnenzak.

„Zijn ze zoet geweest?” vroeg Wies dadelijk. „Zoet? !” zei Greet. „Ik zal je eens wat vertellen. Ga eerst zitten. Eetje heeft gelachen”

„Loop heen,” zei Wies, „beneden de zes weken lacht een kind niet en bovendien heeft hij het nog nooit eerder gedaan.”

„Als ik je nu zeg, dat hij gelachen heeft? Eén keer moet toch de eerste zijn? En dien eersten keer heeft hij tegen mij gelachen.”

„Onzin,” zei Bernard beslist, „dat doet-ie niet.” „Hoe weet jij nou, wat ie wel en niet doet!” smaalde Greet uit de hoogte. „Hoe lang ken je hem heelemaal!”

„Langer dan jij.”

„Het zullen van die trekkinkjes in zijn gezicht zijn geweest,” begreep Wies, „dat heeft ie wel