Tante Griet

12

hè, dat juffrouw Wies al moeder is!”

Wies bleef „juffrouw Wies”, en zou nooit „mevrouw Wies” worden in juffrouw Rikkert’s oogen, ’t Was al moeilijk genoeg geweest van „jongejuffrouw” af te stappen, toen Wies getrouwd was.

Moeder moest nog met de werkvrouw afspreken, wat er vanmorgen gebeuren zou, terwijl zij weg was. Greet pakte intusschen haar boeken bij elkaar, omdat er toch geen ontkomen aan was, dat ze gewoon op school moest zitten.

„’k Wou wel zóó met u mee,” klaagde ze. „Maar zegt u aan Wies, dat ik overmorgen kom. Woensdagmiddag, dat kan toch wel?”

Toen ze op straat liep en langs den bloemenwinkel aan ’t eind van de straat kwam, dacht ze er opeens aan, dat ze heelemaal geen groet, geen briefje voor Wies had meegegeven. Maar ze had geen tijd meer, om naar huis terug te loopen en moeder iets voor Wies te brengen. Was ze maar met de fiets gegaan!

Vóór ze ’t wist, stond ze toch in den bloemenwinkel en keek onbestemd rond, of er iets kleins te vinden was, goed genoeg voor kleine jongetjes, of voor de moeder van kleine jongetjes. Wies, Wies al moeder van twee kleine jongetjes!

„Volk!” riep ze, want er kwam niemand opdagen en ze had heusch geen tijd meer.

„O, lelietjes!” ontdekte ze net op het oogenblik,, dat de bloemenmeneer binnen kwam.

„Wilt u een bosje lelietjes thuis bezorgen?” vroeg ze haastig. „Wacht, ik zal er even wat bijschrijven.” Vóór de bloemenmeneer met een kaartje kon komen aandragen, had ze haar tasch opengemaakt en op een blaadje achter uit haar agenda met potlood gekrabbeld: