Ik heb mijn oud-leerling dadelijk herkend, al was hij grijzend aan de slapen en al droeg hij een bril die hij vroeger niet had. Hij herkende mij ook, en ik kon hem vertellen dat hij altijd achter in de klas zat omdat hij zo’n lange jongen was. Hij is professor geworden en dat verwondert me niets, met zijn knappe kop. Maar op zijn professoraat is hij niet half zo trots als op zijn kleinkind.
God, wat mooi toch.
3°