Rozijntje van huis

Erg plezierig vond ze dat niet, maar het bleek haar nu al, dat jurken kopen toch al niet plezierig was. Dus ze zette zich met mannenmoed er overheen.

Zou de juffrouw haar stijve, witte onderjurk erg dorps vinden?

Ze zag zichzelf tot de voeten in een lange spiegel en besloot meteen, dat ze de volgende maand haar salaris in een stadse onderjurk en stadse kousen zou omzetten.

Toen gleed een jurk over haar schouders en zag ze zich bespottelijk uitgedost met veel te lange benen en veel te lange armen in de spiegel weerkaatst.

‘Een ietsje grotere maat, niet?’ kweelde de juffrouw. En floep -was deze jurk uitgewrongen en een andere hing sierlijk om Rozijntjes gestalte.

Gom! Wat was die mooi!

Ze draaide en wendde zich voor de spiegel en kon niet geloven, dat zij het was.

‘Hoeveel kost die?’ durfde ze.

‘Even kijken! Negen-en-vijftig.’

‘Negen-vijftig?’ vroeg Rozijntje verlicht. Dat was nog ver beneden wat ze zich had voorgesteld.

‘Pardon,’ glimlachte de juffrouw. ‘Negen en vijftig!’

‘O-o-o-o-o-o!’ Geheel onthutst keek Rozijntje omlaag langs de jurk, die haar toch zo beeldig stond.

‘Dan zal ik hem maar gauw uittrekken!’

‘Een ietsje te prijzig?’ informeerde de juffrouw. ‘Dan zal ik een paar voordeliger jurken uitzoeken.’ En weg was ze.

‘Prijzig’ en ‘voordelig’! Zo, dat wist ze niet, dat het zo heette. Dat moest ze toch eens gauw aan tante Saar schrijven, dat ze voortaan niet meer van ‘duur’ of ‘goedkoop’ moest spreken.

En toen de juffrouw weer met een arm vol terugkwam, vroeg Rozijntje met branie:

‘Zijn deze wat voordeliger?’

83