Rozijntje van huis

Zo’n hart van een kind toch! Dadelijk aan een ander denken! Als zij het land had, dat Rozijntje er vanavond niet zou zijn, dan was hij direct bezorgd, dat ze oorpijn had.

Was het niet een schandaal, dat ze dat sjats van een jongen er onder liet lijden, dat ze Rozijntje miste?

‘Wel nee, kind!’ zei ze. ‘Ik dacht er alleen maar over na hoe Rozijntje vanavond vrijdagavond zou hebben.’

‘Rozijntje? O, die heeft twee andere jongens,’ zei Jupie gemaakt luchtig. ‘Die zal het wel leuk hebben vanavond.’

‘Jij had zeker ook liever Rozijntje vanavond hier,’ zei tante Saar onverstandig.

‘Nou, zeg!’ kwam Jupie met een elleboogbeweging van waar-zie-je-mij-voor-an? ‘Nogal glad, hè? Maar’ - met een zucht - ‘dat kan nou eenmaal niet, hè?’

Tante Saar boog beschaamd het hoofd.

Dat kleine kind, hè? Daar zat nou nog meer verstand in dan in zo’n groot mens als zij was! Moest je je nou eigenlijk niet schamen? En meteen besloot ze, dat ze die avond toch maar balletjes in de soep zouden krijgen.

Hoe schaamde ze zich niet! Moest zo’n kind vrijdagavondsoep hebben zonder balletjes?

Rozijntje liep de hele dag met een gezicht, zó strak en wit, alsof er geen glimlachje op over kon schieten, zelfs niet tegen Lootje, die toch waarlijk wel een glimlach verdiende.

Die spanning! die spanning! dat was het vervelendste! Als ze maar wist, hoe het vanavond worden zou, al zou ze ook weten, dat het een allerellendigste vrijdagavond zou zijn, dat was nog beter geweest dan helemaal niets te weten.

Och ja, ze maakte echt Sjabbos-eten klaar. Maar dat deed ze haast iedere dag. Want hier aten ze door de week precies als thuis op vrijdagavond.

69