Rozijntje

Jupie zweeg nog even. Toen:

‘Nou, dan zal ik het je maar zeggen.’

En na een spannende stilte:

‘Je zei toch toen, met die geschiedenis van Adam en Eva, dat Onze Lieve Heer alles maakte?’

‘Ja.’

‘En alles kon?’

‘Ja.’

‘Nou, maar dan heb je je lelijk vergist.’

Rozijntje was sprakeloos.

‘Je weet toch, dat bij Henkie thuis een klein broertje is?’ ging hij somber voort.

‘Ja.’

‘Nou, die heb ik gisteren gezien.’

‘En?’

‘Als Onze Lieve Heer alles kan, waarom vergeet hij dan alle tanden in dat kind z’n mond te doen?’

‘Was dat het, waarom je zo stil was??!’

‘Nee, natuurlijk niet’, zei Jupie verachtelijk. ‘Daarom niet.’ ‘Maar waarom dan?’

Het werd Rozijntje hoe langer hoe meer een raadsel.

‘Ik zal het je maar eerlijk zeggen’, zuchtte Jupie, en dikke tranen rolden over z’n wangen. ‘Onze Lieve Heer had die tanden nu eenmaal vergeten, en nu kon hij ze niet meer maken, en... en... nu neemt hij ze uit mijn mond... ’t is heus waar... kijk maar...’

En hij wees Rozijntje op een smal, wit benedensnijtandje, dat al gevaarlijk heen en weer wiebelde in z’n mond.

Toen vergat Rozijntje strijkbout en strijkgoed en al, en had Jupie op haar schoot alsof hij een klein kindje was, - zo klein als dat kind zonder tanden, - en een ogenblik later wist Jupie alle geheimen van tanden krijgen en tanden wisselen, en dat het heus wel meeviel, wat Onze Lieve Heer allemaal wel kon.

56