Rozijntje

‘Nee, dat is geen werk voor jou, Jupie.’

‘O jawel, ik heb het de voor-vorige week ook gedaan.’

Rozijntje zuchtte.

‘Toen was het heel wat anders.’

‘Waarom?’

Zó makkelijk liet hij zich niet afschepen.

‘Omdat... ’k weet niet meer, maar het was heel wat anders.’ ‘Waaróm dan toch?’

‘Omdat - je kunt me nu echt niet helpen. Toen was het heel ander goed.’

‘Nietwaar, ’t waren toen ook vleesdoeken en melkdoeken en handdoeken en...’

‘O, Jupie’, - met een wanhopig gebaar, ‘ga toch wat bij Wientje spelen!’

‘Zal ik Wientje hier halen?’ bood Jupie verheugd aan.

Ook dat nog!

‘Nee Jupie, - toe Jupie, ga nou weg, - hè Jupie!’

Jupie stond ’r koeltjes aan te kijken.

‘Wat doe je raar vandaag, zeg!’

‘Ik heb het vreselijk druk vandaag.’

‘Nou, dan kun je mij toch laten helpen?’

‘O, Jupie, - ik heb je toch al honderd maal gezegd dat het niet kan!’

‘Nee, drie maal’, verzekerde hij nauwkeurig.

‘Toe, ga nu naar Wientje’, smeekte ze kleintjes.

Jupie draaide zich op z’n hakken om. Goed hoor, hij ging al. Hij was tot in ’t diepste van z’n ziel beledigd. Ze wou ’m kwijt, dat was alles. Goed hoor, de hele morgen kreeg ze ’m niet meer te zien. Wientje zou maar wat blij zijn al ze ’m zag. Dat was nog es wat anders dan weggestuurd te worden. Weg-ge-stuurd. Nou, best hoor.

Zonder een groet ging hij weg. -

49