Rozijntje

‘Nee meester.’

‘Ze komen dikwijls bij me terug om nog wat te leren. Heb jij dat nooit gewild?’

‘Gewild?’

Nu sprongen er opeens waterlanders te voorschijn.

Of ze het gewild had! Al was ’t alleen maar om zich nog een beetje kind te voelen! Maar had ze niet, nu al een maand geleden, haar Joodse les, die toch nog zo veel meer nodig was, zelfs moeten opgeven? En dan gewone dingen leren bij Meester, - Vader zou het nooit goedvinden.

‘Ik wou zo graag... maar ik heb geen tijd.’

‘O, Roza, maar daar moet je tijd voor hebben! Een week is zo lang!’

‘Maar... Vader zou het... geloof ik... niet goed vinden...’

‘Kom! Als je alleen maar huishouding doet, en niet meer bij leert... wel, dan word je zo’n oud moesje, en dat is zonde.’

‘Ja meester. Maar... ik weet zeker, dat Vader het niet goed vindt.’ ‘Hoe weetje ’t? Heb je ’t Vader gevraagd?’

‘Nee meester. Maar - een poosje geleden - heb ik van Vader m’n les bij m’n Joodse meester moeten afzeggen.’

‘Ach, kind...’

Rozijntje had er al die weken niet meer over gesproken, en zo min mogelijk over gedacht. Maar nu ze ’t weer uitsprak, was het even erg - of erger.

Meester zat nu achterover in z’n stoel en trok hard aan z’n pijp. Daar kwamen altijd de beste gedachten uit.

‘Tja...’

’t Bleef een poosje stil. Rozijntje hield haar hoofd wat achterover, om de tranen niet over ’t randje te laten lopen. En ze slikte en slikte. En ze keek aandachtig naar de plaat van Jacoba van Beieren op de valkenjacht. Die plaat hing goed hoog, dan bleven de tranen goed weggeborgen achter je oogleden. Jacoba van Beieren, 1400,

45