Zet wijd je ooren open

Nu aan ’t breien!

Hè, wat ging het vlug! Mien had nog nooit zoo vlug gebreid, — maar ze had ook nog nooit zóó’n haast gehad.

Alleen had ze last van haar oogen. Die wilden maar telkens dichtvallen. Ze was ook zoo moe. En zoo koud. Want zie je, ze had alleen maar haar nachtponnetje aan, en de kachel was al bijna uit.

Nu was de das bijna af. Nog maar één pennetje.

Haar vingers gingen al wat langzamer. Nu werd haar slaap zoo héél erg. Misschien kwam het wel door dat langzame tikke-tik-tikke-tik van de klok. Daarvan werd ze zeker zoo slaperig.

Haar handjes stonden heelemaal stil, en haar breiwerk viel in haar schoot. Vóórover ging haar hoofd, heelemaal voorover, en haar oogen wilden maar niet openblijven. Mien sliep bijna.

Maar opeens gingen haar oogen wijd open. Want daar zag ze ... daar zag ze ... Wie?

Sinterklaas!

Sinterklaas zelf stond voor haar. Sinterklaas, met zijn mooie, witte baard en zijn vriendelijke oogen. En die oogen keken haar zóó lachend aan, dat Mien vanzelf terug moest lachen.

„Dag Mientje!” zei Sinterklaas. „Waarom zit je hier zoo alleen?”

„Omdat ik, — ’t is een geheim/’ zei Mien.

„Maar Sinterklaas mag    toch    wel    alle geheimen weten,    hè

Mien?”

Mien knikte.

„Kom maar bij me op schoot zitten, en vertel het maar.” Sinterklaas ging zitten en Mien kroop op zijn schoot. Zoo heerlijk warm zat ze daar.

En toen vertelde ze alles: van het kwartje en het speldenkussentje, en de das, en dat Moeder ’t bijna gemerkt had, maar gelukkig nog niet; — en van het schoolblijven gisteren en dat ze daarom nu hier zat.

„Ik vind je een flinke    meid,    hoor!” zei Sinterklaas.    „Dat

niet-opletten gisteren was    zeker    een    vergissing, hè?”

i „Ja, Sinterklaas.”

Zot wijd je ooren open.    2