Zet wijd je ooren open

maal niet over! Dat is al de tweede keer; maar nu moet je schoolblijven.”

Schoolblijven! Dan kwam er heelemaal niets van breien! Vreeselijk!

Ze kreeg net een gevoel in haar keel, of ze moest gaan huilen. Maar huilen op school, — dat was te kinderachtig!

En ze slikte een paar keeren, en toen was ’t over.

Maar van breien kwam dien middag niets meer.

Wanneer moest ze ’t nu afmaken?

’s Avonds? — Dat kon niet. En den volgenden morgen moest Sinterklaas het gebracht hebben.

Toen bedacht ze wat: Als ze ’t eens ’s nachts deed, als iedereen sliep! Ze wist wel een kaars te vinden, en daarmee zou ze in de huiskamer gaan zitten. Héél zachtjes. Ja, ja! Dat zou ze doen!

Ze ging heel vroeg naar bed. Ze wou wakker blijven, totdat ze allemaal sliepen.

Maar jawel! Vóór ze ’t wist sliep ze in.

Ze droomde van allerlei groote breisteken, en sommetjes, en leeslesjes. En er kwamen breinaalden ook bij, en die gingen met de steken om haar heen dansen, en toen kwam er een groote breinaald, en die duwde tegen haar aan, zóó hard, dat ze viel. En ...

Toen was ze wakker. Klaar wakker. Ze wist ineens weer, dat ze wakker had willen blijven, en schrok ervan, dat ze geslapen had.

Zachtjes stond ze op, ’t Was heelemaal donker en stil in huis.

Ze haalde haar breiwerk onder haar kussen vandaan, en ging stil de deur uit.

Hè, wat kraakte die vervelende deur! Als niemand ’t maar hoorde!

Zoo, nu was ze in de huiskamer. En nu moest ze voorzichtig de kaars opsteken.

„Ssss” — zei de lucifer, en ging uit.

„Ssss” — zei de tweede, en ging óók uit.

Maar de derde lucifer dééd het toch, en toen kwam er zoo’n mooi, zacht vlammetje aan de kaars.

16